Akumulator do Willys MB
Willys MB, potocznie znany jako jeep – wojskowy samochód osobowo-terenowy konstrukcji amerykańskiej z okresu II wojny światowej. Jego bliźniaczym wariantem, produkowanym na licencji w zakładach Ford, był Ford GPW. Oba modele były szeroko używane przez wszystkie siły alianckie podczas wojny, a następnie także przez użytkowników cywilnych w wielu krajach.
W związku z przygotowaniami Stanów Zjednoczonych do wojny, Departament Obrony w 1940 roku ogłosił przetarg na lekki samochód rozpoznawczy (ang. Reconnaissance Car) o ładowności 1/4 tony wyposażony w napęd na cztery koła dla armii amerykańskiej. Wzięły w nim udział tylko dwie firmy – American Bantam Car i Willys-Overland. 5 sierpnia 1940 przetarg i zamówienie na budowę 70 samochodów wygrał Bantam, który podjął się budowy prototypu w wymaganym czasie 49 dni, podczas gdy Willys, mimo nieco tańszej oferty, potrzebował na wykonanie zlecenia 120 dni. Willys nie miał jeszcze w chwili przetargu gotowego projektu samochodu, a jedynie analizę kosztów i potrzebnego czasu. 23 września 1940 prototyp pierwowzoru jeepa – pojazdu Bantam BRC przedstawiono do prób, wypadły one pomyślnie.
Pomimo przegranej w przetargu, Willys-Overland rozpoczął na własne ryzyko projektowanie i budowę własnego prototypu. Chcąc uzyskać jak najlepszy projekt samochodu, Korpus Kwatermistrzowski armii amerykańskiej (QMC) przekazał plany prototypu Bantama firmom Willys i Ford do wykorzystania w swoich pracach; zapoznawały się one również z nimi podczas testów. Pierwszy prototyp samochodu terenowego Willys Quad, podobny do Bantama i pokrewny z nim konstrukcyjnie, dostarczono do prób w Fort Holabird 11 listopada 1940. Drugi prototyp wykonano w wersji z wszystkimi kołami skrętnymi. Prototypy Willysa miały wąską maskę silnika, z zaokrągloną kratą osłony chłodnicy z pionowych prętów. Reflektory były umiejscowione na błotnikach, a przed uszkodzeniami chroniły je kratownice. Masa własna samochodu wynosiła 1099 kg i przekraczała początkowo ustalony przez wojsko poziom (podobnie jak w pozostałych projektach jeepów). Tak jak Bantam, Willys Quad wykorzystywał układ przeniesienia napędu (reduktor, wały napędowe, osie) firmy Spicer. Dzięki mocniejszemu silnikowi (65 KM) Go-Devil własnej produkcji, prototypy Willysa miały jednak lepsze osiągi od oryginalnego Bantama i konkurencyjnego Forda GP, co zadecydowało o powodzeniu konstrukcji.
W grudniu 1940 wojsko zamówiło 1500 sztuk ulepszonego modelu Willys MA (równolegle z zamówieniem takiej samej liczby egzemplarzy Bantama BRC i Forda GP). Zmiany dotyczyły głównie nadwozia: krata osłony chłodnicy stała się płaska, przednie błotniki straciły boczne osłony, a powiększone wycięcia wejściowe w ścianach bocznych otrzymały zaokrąglony kształt. Reflektory osłonięte kratami w dalszym ciągu znajdowały się na błotnikach. Zmieniono przednią szybę i jej sposób składania na maskę. Dłuższa, tępo zakończona maska, miała z przodu tłoczony napis „Willys”.
W pierwszej połowie 1941 armia amerykańska wybrała konstrukcję Willysa jako podstawowy samochód terenowy i w efekcie w lipcu tego samego roku zleciła firmie Willys-Overland produkcję 16 000 samochodów. Do seryjnej produkcji jednakże trafił ulepszony standardowy model oznaczony jako Willys MB. Główną wizualną zmianą była szeroka kratownica osłony chłodnicy, z reflektorami w jej górnej części, pod płaską, szeroką maską silnika. Taka konstrukcja przedniej części nadwozia została zaadaptowana z konkurencyjnego modelu Ford GP i okazała się bardzo praktyczna – na masce można było np. rozkładać mapy, a nawet przewozić rannych na noszach. We wczesnej wersji kratownicy reflektory mogły być odchylone do góry i do tyłu w celu oświetlania silnika przy naprawach. Po wyprodukowaniu 25 808 sztuk, kratownica spawana z pionowych prętów została zastąpiona przez charakterystyczną, prostszą w produkcji kratownicę tłoczoną z blachy, z 9 podłużnymi pionowymi otworami, opracowaną przez Forda. Z dalszych zmian w stosunku do modelu MA, spłycono wycięcia wejściowe po bokach nadwozia, a pod lewym wycięciem pojawiły się specjalne poziome wytłoczenia na umieszczanie narzędzia saperskie – łopatę i siekierę. Z tyłu samochodu po lewej stronie montowano standardowo uchwyt na kanister. Dźwignię zmiany biegów przeniesiono z kierownicy na podłogę. Szereg podzespołów zamieniono na typowe wojskowe, używane w innych pojazdach (m.in. instalację elektryczną), inne części ulepszono. Oficjalnym oznaczeniem samochodu w armii amerykańskiej było: truck, 1/4 ton, 4×4 ? ciężarówka ćwierćtonowa z napędem 4×4.
Z uwagi na wielkość zamówień na potrzeby wojenne, niezbędny był drugi producent samochodu. Zlecenie otrzymał 10 listopada 1941 Ford, któremu przekazano za darmo dokumentację od Willysa pod warunkiem produkcji wyłącznie na zamówienia rządu USA. Ford GPW (W od Willys) od pierwowzoru różnił się jedynie drobnymi szczegółami. Części obu samochodów mogły być stosowane zamiennie. Główną, chociaż trudno dostrzegalną różnicę, stanowił poprzeczny łącznik ramy podwozia za osłoną chłodnicy silnika: wykonany z wygiętej rury u Willysa MB, natomiast z tłoczonego ceownika w Fordzie GPW. Od początku Ford korzystał ze swoich nadwozi (zakłady w Lincoln), a od października 1943 do zakończenia produkcji z nadwozi produkowanych przez American Central Manufacturing (ACM), które wykonywało je także dla Willysa.
W sumie wyprodukowano 639 245 sztuk jeepów standardowego modelu, z tego 361 349 Willysów MB i 277 896 Fordów GPW. Willysy produkowane były w zakładach Willys-Overland w Toledo, a Fordy – w sześciu fabrykach. Ostatniego Willysa MB zbudowano 20 sierpnia 1945. Pierwszy model Willysa kosztował 739 dolarów.
Pierwszy cywilny model, Willys CJ2A (CJ – Civilian Jeep) pojawił się jeszcze w 1945 roku. Wywodził się on bezpośrednio z wojskowego Willysa MB. Główną różnicę wizualną stanowiła osłona chłodnicy z siedmioma pionowymi otworami (stanowiącymi odtąd znak firmowy Jeepa) w miejscu dziewięciu i z większymi reflektorami, mocowanymi na zewnątrz osłony, zamiast wpuszczonych. W 1950 roku Willys zastrzegł nazwę Jeep. W 1956 roku 882 (według innych danych 465) Willysy MB wyprodukował na licencji francuski Hotchkiss. Następnie, w latach 1957-1966 Hotchkiss wyprodukował 27 628 egzemplarzy nieco ulepszonego modelu M201. Głównymi różnicami były: wzmocniona rama, instalacja elektryczna 24V zamiast 6V i, w większości samochodów, nowe koła z oponami radialnymi. Wyróżniającym detalem były zderzaki składanej szyby przeniesione z maski na górną ramę szyby.
Źródło : Wikipedia.org
Sugerowany akumulator 1: 901MF
Sugerowany akumulator 2: 634MF (97-08)
Sugerowany akumulator 3: 734MF (97-08)