Akumulator do Plymouth Barracuda

Plymouth Barracuda – dwudrzwiowy samochód coupe/kabriolet produkowany w latach 1964-1974 przez amerykańską firmę Plymouth, należącą do koncernu Chrysler. Samochód ten zaliczany jest do amerykańskich muscle cars.

Początkowo Plymouth Barracuda oparty był na platformie A-body, która była wspólna dla kilku innych samochodów produkowanych przez filie Chryslera, znanym pojazdem opartym na tej platformie jest Dodge Dart. Model z roku 1964 początkowo oferowany był jako wersja wyposażenia samochodu Plymouth Valiant. Została ona zaprojektowana, aby zaspokoić popyt rynkowy na sportowe samochody; możliwe jest że model Barracuda jest pierwszym samochodem z segmentu „pony car”, ponieważ trafił on na rynek dwa tygodnie wcześniej od Forda Mustanga. Pomimo tego model Forda, w przeciwieństwie do samochodu Plymoutha, cechował się nadwoziem całkowicie odmiennym od samochodu, na którym został oparty (Ford Falcon), dzięki czemu stał się on pierwszym prawdziwym pony carem. Początkowo samochód zamierzano nazwać 'Panda’, jednak po protestach pracowników wybrano pomysł Johna Samsena, czyli nazwę Barracuda (od drapieżnej ryby). Cechą charakterystyczną pierwszej generacji Barracudy było jej wyjątkowe nadwozie fastback z największą szybą tylną zamontowaną w samochodzie osobowym (1,3 m2). Jednostki napędowe pochodziły od modelu Valiant, wliczając dwie wersję rzędowych jednostek Chryslera, „slant 6” ? a 170 in3 (2,8 l), 101 hp (75 kW) oraz opcjonalnie 225 in3 (3,7 l), 145 hp (108 kW). Najmocniejszą wersją silnikową z 1964 roku była jednostka V8 o pojemności 273 in3 (4,5 l) z dwugardzielowym gaźnikiem o mocy 180 hp (134 kW); mimo to osiągi początkowo były dość słabe. Rzędowy silnik o pojemności 170 in? został wycofany, pozostawiając jednostkę o pojemności 225 in3 145 hp. Barracudy sprzedawane były w bazowej wersji za 2512 USD, w przeciwieństwie do następnych roczników, wszystkie modele z 1964 wyposażone były w automatyczną skrzynię biegów. Wraz z rokiem 1965 wprowadzono dwie istotne zmiany: dodano dwa silniki 273 in3 (4,5 l) Commando oraz 235 hp (175 kW) z czterogardzielowym gaźnikiem V8 i pakiet Formula 'S’. Był to zestaw poprawiający osiągi: silnik Commando V8, ulepszone zawieszenie, opony, felgi oraz standardowo obrotomierz. W roku 1966 Barracuda przeszła facelifting, otrzymała nowe klosze lamp tylnych, dzięki temu łatwo odróżnić ją od wcześniejszych roczników. Modele z roku 1966 cechują się wyższą jakością karoserii. Nowością są także pełnowymiarowe zderzaki oraz unikalny grill „cheese-grater” pochylony do przodu, nadaje to przodowi pojazdu agresywną sylwetkę oraz bardziej wyrazisty wygląd. W 1967 roku Barracuda doczekała się kompletnego restylingu, część miłośników modelu uznaje rocznik 1966 za wyjątkowy, produkowaną tylko przez rok rzadkość. Pozostała część fanów dawnych pojazdów opartych na platformie A-body uznaje rocznik 1966 za nieudaną próbę zmiany stylistyki nadwozia. Barracuda swoją stylistyką wpłynęła na wygląd innych samochodów, szczególnie na inne pojazdy Chryslera. Za Atlantykiem, brytyjska filia Chryslera, dawna firma Rootes Group, opracowała według pomysłu Hillmana Huntera pojazd Sunbeam Rapier Fastback coupé w roku 1967, który wyglądał bardzo podobnie do roczników 1964-66′ Barracudy, jednakże osoba odpowiedzialna za wygląd Rapiera, Roy Axe, zaprzecza celowemu podobieństwu.

Barracudy z roku 1967 nadal oparte były na płycie podłogowej A-body, zostały jednak całkowicie przekonstruowane. W celu dopełnienia oferty modeli, do gamy nadwozi dodano warianty notchback oraz kabriolet. Druga generacja modelu Barracuda produkowana była przez trzy lata, od roku 1967 do 1969. Cechą charakterystyczną dla każdego rocznika są boczne klosze kierunkowskazów: modele z 1967 nie mają bocznych kierunkowskazów, rocznik 1968 charakteryzuje się małymi, okrągłymi lampkami, natomiast Barracudy z 1969 cechują się o wiele większymi, prostokątnymi kloszami kierunkowskazów bocznych. Kiedy segment pony car zadomowił się na rynku wzrosła także konkurencja, Plymouth zmienił gamę jednostek napędowych Barracudy, które stały się podobne bardziej do tych stosowanych w większym samochodzie Plymouth Road Runner, niż tych z modelu Valiant. Podczas gdy silnik pojemności 225 in3 Slant Six nadal był podstawową jednostką napędową, powiększyła się oferta większych silników, zaczynając od najmniejszego 180-konnego silnika 273 in3 (4,5 l) Commando, przez 235-konną jednostkę V8 z czterogardzielowym gaźnikiem, po bardzo rzadką jednostkę 383 in3 (6,2 l) B engine w roku 1967. W 1968 najmniejszym silnikiem V8 była jednostka o pojemności 318 in3 (zamiast 273 in3). W tym roku dostępne były także silniki 340 in3 oraz masywna jednostka RB o pojemności 440 in3 (7,2 l) z pojedynczym czterogardzielowym gaźnikiem. Rok 1969 to czas, kiedy Plymouth postanowił poważnie poprawić osiągi Barracudy. Moc jednostki 383 in3 wzrosła do 330 KM. Plymouth wprowadził także pakiet zmian kosmetycznych podobny do dawnej opcji Formula S, który został teraz nazwany 'Cuda (skrót od Barracuda).

Wraz z nastaniem 1970 roku, Barracuda doczekała się kolejnych poważnych zmian. Wersja o podrasowanych osiągach została nazwana 'Cuda. Nowa stylistyka nadwozia znacznie różniła się od dwóch poprzednich generacji modelu. Jednym z głównych powodów było to, że Barracuda była od teraz oparta na nowej, minimalnie krótszej oraz szerszej platformie E-body. W tej generacji zrezygnowano z nadwozia fastback, ale wciąż dostępne były dwie wersje: 2-drzwiowe coupe oraz kabriolet. Trzecie generacja miała także swojego „bliźniaka” od Dodge’a, model Challenger; odznaczał się on jednak nieznacznie większym rozstawem osi. Oba samochody cechowały się agresywną stylistyką. Usportowione wersje trzeciej generacji Barracudy zostały nazwane 'Cuda, do napędu tej wersji używano sześć różnych silników V8: 318, 340, 383, 440, 440+6 (pojemność w calach sześciennych) oraz wysłużoną jednostkę 426 Hemi. Wersje z silnikami 440 oraz Hemi otrzymały lepszy system zawieszenia w celu poprawy przeniesienia dużej mocy na koła. Po przejściu na nową platformę E-body, w której można było zastosować większe silniki, niż w poprzedniej płycie A-body, do Barracudy trafiła znana jednostka Chryslera o pojemności 426 in? (7,0 l) Hemi. Wersja 'Cuda z silnikiem Hemi na jednym galonie benzyny była w stanie przejechać jedynie sześć mil (MPG) i była sprzedawana bez gwarancji lub z mocno skróconą w stosunku do reszty silników. Dwóch kierowców rajdowych: Swede Savage oraz Dan Gurney prowadziło identyczne, sponsorowane przez fabrykę wersje AAR (All American Racers) Cudy w roku 1970 na Trans-Am Series, jednak nie odnieśli znaczących sukcesów. Samochody AAR Cuda wyposażone były w silniki 340 ci „six pack” (trzy dwugardzielowe gaźniki). Osiągi wersji z silnikami 440-6 i 426 Hemi stały na wysokim poziomie, czasy przejazdu na dystansie 1/4 mili (400 metrów) wynoszą odpowiednio 13,7 s @ 103 mph oraz 13,4 s @ 108 mph. Silnik te bardzo łatwo podlegały modyfikacjom, dzięki czemu czasy przejazdu 400 metrów można było stosunkowo łatwo zmniejszyć do około 12 s. Do Barracud montowano również różne zestawy naklejek na karoserię, modyfikowano przednią maskę oraz nakładano nietypowe kolory, takie jak: „Vitamin C”, „In-Violet” czy „Moulin Rouge”. Rzadki Plymouth Hemi Cuda Convertible(kabriolet) z 1971 (jedynie 14 egzemplarzy wyprodukowanych) została kupiona za 2,16 miliona USD przez Barrett-Jackson Collector Car na Aukcji Scottsdale w 2006 roku. W roku 1971 Barracuda doczekała się kilku nieznacznych zmian kosmetycznych, na czele z nowym grillem oraz pasem tylnym. Jest to jedyny rok, w którym Barracudy wyposażane były w dwie pary reflektorów z przodu, także tylko w tym roku opcjonalnie montowano „skrzela” (gills) w zderzaku. Oferta silnikowa dla rocznika ’71 pozostała taka sama, jak ta z roku 1970, z wyjątkiem silnika 440 z czterogardzielowym gaźnikiem, który nie był już dostępny; wszystkie jednostki 440 posiadały od tego czasu gaźniki sześciogardzielowe. Wciąż dostępna była wersja z silnikiem 426 Hemi, kabriolety wyposażone w tę jednostkę są jednymi z najrzadziej spotykanych samochodów na aukcjach. Po kolejnej zmianie wyglądu grilla i pasa tylnego w roku 1972, Barracuda pozostała przy swojej ogólnej stylistyce do roku 1974. Podobnie do innych samochodów tej klasy z lat 70., moc silników dostępnych w Barracudach została gwałtownie zmniejszona z powodu kryzysu paliwowego oraz ostrzejszych norm ekologicznych. Największym silnikiem dostępnym w roku 1972 był '340′; '360′ była dostępna dopiero w 1974. Produkcja Barracudy trwała jeszcze przez rok 1973, jednak jej sprzedaż gwałtownie zmalała w ciągu tego roku z powodu kryzysu paliwowego. Produkcja została zakończona w roku 1974.

Źródło : Wikipedia.org